Jan van Tienhoven is dol op kerkgebouwen en de muziek die daar klinkt. Niet gek dat hij koos om te wonen in een voormalig klooster in Leiden. Het gebouw is rond 1896 gebouwd en werd in 1923 in gebruik genomen als klooster. Twaalf jaar geleden kocht Jan het rijksmonument als woning.

Binnen komen veel kloosterelementen terug, zoals de glas-in-loodramen, een grote hal met versierde stenen vloer, de grote houten trap naar boven en ook een kapel is nog aanwezig. In verschillende kamers hangen grote kroonluchters en schilderijen.

In dit klooster is Jan helemaal thuis. Ooit groeide hij in Dordrecht streng gereformeerd op binnen de zwartekousenkerk. Maar sinds zijn vijftigste is hij volledig van het geloof afgestapt. Over zijn geloofsgeschiedenis schreef hij tien jaar geleden het boek ’Zoethoud’, met een ’d’ vanwege zijn dyslexie.

„Als je zo wordt opgevoed, moet je woekeren met je talenten. Mijn kleinste talent is taal, dus ik besloot een boek te gaan schrijven. Dat gaat over mijn opvoeding en hoe ik als kind keek naar het geloof. Ik ben dichtbij mijn gevoel gebleven en heb er alles in gezet. Bijvoorbeeld dat ik als jongetje met mijn fluitje speelde en daar schuldgevoelens over had. Om geen aanstoot te geven heb ik streepjes neergezet op de ’pikante passages’. Als je het niet wil lezen dan plak je het maar dicht.”

Door de jaren heen nam Jan langzaamaan meer afstand van het geloof. „Het verhaal geloven lukt me niet meer, al zou ik willen dat het wel zo was. Maar het is logisch. Rond mijn vijftigste kwam voor mij het besef dat het eigenlijk een soort machtsspelletje is om de kerk aanzien te geven. God moet het wel druk hebben gehad met alle gebeden over de hele wereld rond zes uur. Er zijn geen getallen die aantonen dat mensen die geloven bijvoorbeeld minder ziek worden. Het is mooi dat mensen geloven en ik gun het iedereen. Ik vind het eigenlijk zonde dat ik het ben kwijtgeraakt. Maar het is net alsof je Sinterklaas zijn baard aftrekt, daarna weer opplakt en wijzend naar hem zegt: ’dat is God’. Ik geloof het niet.”

Jan schreef nog een boek: ’Opgerut’, dat zich afspeelt in 2050 en een terugblik geeft op de politiek van het heden. Rutte is in het eerste hoofdstuk 85 en zit in een tehuis waar hij een 48-uursluier om heeft omdat er te weinig zorgpersoneel is. „Het vergrijzingsprobleem wordt hiermee redelijk plastisch beschreven. Er is een tekort aan vakmensen omdat die allemaal pensioneren. Ik volg de politiek, al word ik het gekonkel zat. Het land is compleet onbestuurbaar geworden en dat baart me grote zorgen.”

Zo denkt Jan na over het leven en hoe dat anders zou moeten. Naar aanleiding van een maatschappelijk probleem komt hij tot creatieve oplossingen. „Ik droom ideeën voor uitvindingen, schrijf ze gelijk op als ik wakker word en voer ze uit. Ik ben dol op experimenten.”

In zijn werkkamer hangt een ’warmtehemel’, een infraroodpaneel dat draaibaar is zodat het op elke gewenste plek in de kamer warmte afgeeft. Dit bedacht Jan met de hoge energieprijzen in zijn achterhoofd.

Maar ook een complete mondkapjesfabriek en de ’coronacover’, waarmee je in coronatijd in contact kon blijven met je naasten, kwamen uit zijn ideeënbus. Die uitvindingen laat hij allemaal uitvoeren in zijn fabriek, die hij in Dordrecht opzette. „Als iemand met dyslexie heb ik een ander denkpatroon, anders dan alle politici. Dat zijn allemaal alfamannetjes. Ik ben goed met cijfers. Het gaat om creativiteit, innovatie en ondernemerszin. Uitvoeren wat in je hoofd zit.”