Turkije kent een lange geschiedenis van aardbevingen met tienduizenden doden. Bijna elke inwoner heeft ooit wel een familielid of kennis verloren aan dit verwoestende natuurgeweld. De grote beving bij Izmit, waarbij naar schatting 17.000 mensen omkwamen, is inmiddels bijna een kwart eeuw geleden. Wat is er in de tussentijd gebeurd om de overlevingskansen bij een dergelijke aardbeving te vergroten, vragen veel Turken zich af. Met de presidentsverkiezingen voor de deur een pijnpunt voor de zittende regering van Erdogan waar nu alle ogen op zijn gericht.

Na de vernietigende vloedgolf in 2004 in de Indische Oceaan, waarbij zeker 230.000 doden vielen, werd er door de getroffen landen flink geïnvesteerd in een tsunami-alarm. Bakens in zee en sensoren op het land sturen een waarschuwingssysteem aan dat de bevolking alarmeert. In Japan en de VS zijn bewoners van beruchte risicogebieden eveneens beter beschermd dankzij geavanceerde systemen om aardbevingen te voorspellen. Ook worden er miljoenen gestoken in het aardbevingsproof maken van gebouwen. Miljoenen die er niet zijn in landen als Turkije en Syrië waar respectievelijk economische recessie en oorlogen hun tol hebben geëist. Bovendien is de staat van veel gebouwen in de getroffen provincies belabberd, deels te wijten aan corruptie en malafide aannemers.

Extra complex is de situatie in Syrië waar een burgeroorlog de hulpverlening ernstig bemoeilijkt. Van een stad als Aleppo was al weinig over, de aardbeving van maandag heeft wat er nog overeind stond letterlijk het laatste zetje gegeven. Tel daarbij op dat het nog steeds niet veilig is in grote delen van de getroffen grensstreek en dat de winter heerst, dan rest ons niet anders dan het onbeschrijfelijke leed voor duizenden mensen nu zoveel mogelijk te verzachten: giro 555.