Ik loop over de Breestraat, de straat waar ik woon. Midden in het centrum van Beverwijk. De zoon (10) loopt naast me. Terwijl ik het tempo verhoog, vraag ik hem wat hij ervan zou denken als ik zou zwichten voor de verleiding. „Je hebt het toch verdiend, pap? We zeggen niets tegen mama”, grijnst hij ondeugend. Ik had hem niets moeten vragen.

We lopen door. Er gaat een jongen op een oude brommer op zijn achterwiel door de straat - dat gebeurt vaker in Beverwijk. Ondanks de korte afleiding blijft de honger om terug te keren. Het voelt als twee maaltijden overslaan en langs de bakker lopen. Die dan net de broodjes uit de oven haalt.

Omkeren, zeg ik. We gaan alleen even kijken. Misschien valt het wel tegen.

We houden halt voor de ruit. Daar staan ze, uitgelicht onder een spotje: de boswachters groene sneakers. Met blauwe en beige elementen. Een witte veter bovenop. Gaat dit een emotionele aankoop worden?

Natuurlijk hebben ze maat 43 op voorraad, zegt de goedlachse verkoopster. Mijn linkervoet glijdt de schoen binnen, de stof om de voet voelt alsof ik me heb laten zakken in een warm bad. „Cool pap, het zijn de meest ouderwetse pattas, die ik gezien heb. Maar ze passen perfect bij je.”

De pinpas druk ik op het betaalkastje. De pieptoon leidt tot de aankoop: 89.95 euro. De doos, het bonnetje en mijn oude schoenen heb ik maar in de winkel gelaten.