Hoe hebben ze dit kunnen neerzetten, dacht ik elke keer als ik vanaf mijn huis naar station Heemstede fietste en langs de containers van de Oekraïense vluchtelingen reed. Ze waren zo ongelofelijk lelijk. Zwarte blokkendozen. Troosteloos. Je zou er maar tegen aan kijken, dacht ik. Heb je eerst uitzicht op groen en een vrolijke vaart, staan er nu op een paar meter acht donkere blokken voor je huis.

Ze stonden er al maanden. Ik zag de bewoners amper. De ramen zaten vaak dicht en ik kwam ze buiten niet tegen. Buurtbewoners wilden een borrel organiseren om de buurt met de Oekraïners kennis te laten maken. Dat was zaterdag. Het kwam eigenlijk niet uit, mijn vader werd 65, maar ik vond dat ik moest gaan. Ik had als journalist al vaker gemerkt dat er iets bestaat als de magie van het menszijn: door goede gesprekken zie je niet meer de problemen die mensen veroorzaken, maar de mensen zelf.

In mijn hoofd had ik allemaal vragen bedacht maar al snel stond ik met mijn buren te praten over vakanties en over mijn schoonmoeder, mijn favoriete onderwerp. Na een tijdje zei mijn buurvrouw: ,,Ik ben hier wel om de Oekraïners te spreken.’’ We knikten, wij eigenlijk allemaal wel.

Maar ja, er waren zo veel mensen, hoe kwamen we erachter wie de Oekraïners waren?

Een buurvrouw liep op de organisator af en vroeg of ze met wat bewoners kennis kon maken. Ik liep achter haar aan en botste tegen een vrouw op die me glühwein wilde geven. Ze was Oekraïens en sprak goed Engels. Voor ik het wist vroeg ze of ik haar huis wilde zien en stond ik in haar container. ,,Hier is de badkamer, hier onze bedden en hier werk ik.’’ Ik vroeg wat voor werk ze deed. ,,Ik ben een engineer. Voor een bedrijf in Oekraïne. We bouwen huizen.’’ Twee minuten later liep ik weer buiten, er waren andere buurtbewoners die kennis met haar wilde maken.

Even daarna stond er naast mij een jonge vrouw. Haar dochter trok aan haar broek. Ze had roze oorwarmers op, niet tegen de kou, vooral tegen het lawaai. ,,Ze wil naar huis. Ze vindt het hier te druk.’’ ,,Is ze overprikkeld?’’ ,,Ja.’’ ,,En jij?’’ Ze lachte. ,,Ik ook, al die mensen. Heel leuk, wel heel veel.’’ Ik wilde het meisje wat vragen, bedacht me dat ze geen Engels sprak en ik geen Oekraïens of Russisch en vroeg haar moeder of ze Nederlands verstond. ,,Ze kent vooral veel Nederlandstalige liedjes en die leert ze mij. Ze zong een regel van Sinterklaas Kapoentje.

Ik zag op mijn horloge dat ik echt naar huis moest.

,,Hoe was het?’’, vroeg mijn familie. ,,Gezellig, maar ik heb niet veel contact gehad met de Oekraïense bewoners.’’

De volgende dag nam ik weer de trein. Ik reed langs de zwarte containers. Deze keer dacht ik: o ja, dat is het huisje van die engineer en daar woont die vrouw die sinterklaasliedjes zingt met haar dochter.

Het was dan misschien slechts vijf minuten geweest, maar de menselijke magie had haar werk wel weer gedaan.