Wij (de familie Jacobs & co) zitten midden in een hele drukke periode. Dat wil zeggen: Ivo is continue met zijn - zeer goede - show ’on the road’ in de Nederlandse theaters en ik zorg intussen voor de kinderen. Dat hebben we zo afgesproken; op het moment namelijk dat ik aan het touren ben, is hij altijd thuis.

Maar nu ziet mijn leven er ongeveer zo uit, want naast het zorgen voor mijn prachtige kinderen ben ik natuurlijk altijd aan het werk. Dat is het lastige wanneer je artiest bent, dan heb je niet echt pauze, zeg maar. Het ’maken’ gaat gewoon altijd door, nieuwe plannen, oude ideeën, vragen van anderen om mee te doen aan iets moois waar je geen nee tegen wilt zeggen en ga zo maar door. Zo schrijf ik momenteel aan een nieuwe voorstelling voor het jaar 2025, zijn er wekelijks repetities voor een voorstelling in het komende voorjaar, plan ik een tour naar de Verenigde Staten voor de zomer van 2024, heb ik mijn wekelijkse column, geef ik zanglessen en doe ik een poging om mijn broodnodige banjolessen in te plannen. Dit in combinatie met twee kinderen met clubjes, verjaardagen, speelafspraken, partijtjes en de onvermijdelijke griepinfecties resulteert in weken die voorbij vliegen. Het raast maar door, dat leven.

Nu kan ik daar nog wel mee leven - ik hou wel van de nodige reuring - maar wat ik jammer vind, is dat Ivo en ik elkaar eigenlijk niet meer zien, met uitzondering van de momenten waarop we allebei uitgeteld in bed liggen en te moe zijn om nog tegen elkaar te praten, of de momenten dat we net wakker worden en ons enigszins moeten haasten om alles en iedereen op tijd de deur uit te krijgen en de nieuwe dag te beginnen. Het is wat dat betreft dan weer geen vetpot qua onderling contact.

En dus had ik een goed voornemen. In de parfumerie koos ik een zalig romantisch geurtje, Black Opium van Yves Saint Laurent, waarmee ik mezelf bescheiden doch afdoende besprenkelde. ’s Avonds in bed kroop ik dicht tegen mijn man aan, in de hoop een iets uitbundiger contactmoment te genereren dan enkel de ’slaap lekker’ en ’ik hou van je, schat’ die ik de afgelopen weken te horen kreeg.

Ik vleide me zogezegd wulps tegen zijn borst en nestelde me in zijn armen. Mijn man omhelsde mij liefdevol en geenszins met tegenzin. Ik hoorde hoe hij mijn nieuwe geur in zich opnam en verheugde me. ’Heb je een nieuw parfum?’, hoor ik hem in het donker vragen. ’Ja’, zeg ik zachtjes. ’Vind je het lekker?’. ’Hmm, ik moet er even aan wennen’, hij duwt zijn neus nogmaals in mijn haren. ’Het ruikt een beetje naar de parfum van een vrouw van middelbare leeftijd.’ ’Schatje’, zeg ik zachtjes en ik hou zijn hand stevig vast, ’ik heb slecht nieuws, ik bén een vrouw van middelbare leeftijd’.