De man van Sanne is ontslagen nadat hij heeft gesjoemeld op zijn werk. Omdat buren en bekenden hun hele gezin erop aankijken, voelen ze zich het zwarte schaap. Daarom wil haar man verhuizen. Maar is dat een oplossing? Sanne heeft haar twijfels.

Sanne (48): „Na het ontslag van mijn man kwam er een golf van ellende over ons heen. Het begon met de schaamte. Al snel volgde er onzekerheid over hoe het verder moest. Hij raakte niet alleen zijn baan, maar ook zijn auto en zijn telefoon van de zaak kwijt. Daar kwam natuurlijk ook twijfel bij over geld. Gelukkig kwam aan al die vraagtekens snel een einde, omdat hij na een paar weken alweer een andere baan kreeg. Maar de schaamte blijft. En de roddels ook.

Het probleem is dat onze halve buurt en veel vrienden en familie werken bij het bedrijf waar hij is weggestuurd. Dus iedereen weet wat er is gebeurd. En we komen die mensen ook steeds tegen. Bij de voetbalclub van mijn man en onze zoon weten ze dus precies waarom we de pupillen de afgelopen weken niet hebben gereden, bij uitwedstrijden. Geen auto van de zaak meer, zie je. En bij de school van mijn dochter ging het verhaal al rond dat haar vader niet op de ouderavond was verschenen omdat hij in de gevangenis zou zitten. Zo ver komt het echt niet, want als hij het geld terugbetaalt, wordt het helemaal geen politiezaak. Maar ondertussen loopt onze dochter met het schaamrood op de kaken door haar school.

Ook in de buurt is er van alles veranderd. Vrienden in de straat waar we voorheen vaak een borrel dronken, hebben ons na het ontslag niet meer uitgenodigd. De buren waar onze dochter voorheen vaak oppaste, hebben haar niet meer gevraagd. Het ergste is dat ik vorige week in de buurtsupermarkt ben gecontroleerd als verdachte van winkeldiefstal. Niks aan de hand natuurlijk, maar het voelde als een vernedering. Het hoeft ook niks met die hele toestand te maken te hebben, maar het voelt wél zo.

Mijn man stelt nu voor om maar te verhuizen. Hij wil ons kleinzielige dorp verlaten en een huis in de stad dichtbij zoeken. Niet te ver weg van onze ouders. Misschien een goed idee, want in een nieuwe omgeving zijn we verlost van het geroddel en de beschuldigende vingers, hopen we. Maar tegelijk twijfel ik. Want ik vind het erg ver gaan om onze kinderen bij hun vertrouwde school, clubs en vrienden weg te halen. Alleen omdat hun vader in de fout is gegaan. Tegelijk twijfel ik over het nut van verhuizen. Want er hoeft maar één praatgrage oude buurman of ex-collega een bekende in de nieuwe buurt te hebben en de praatjes beginnen van voor af aan. Dan is zo’n verhuizing naar de stad alsnog voor niks geweest.

Om te laten zien dat we ons hoofd niet laten hangen, heeft mijn man al een soort van ererondje met de grote auto van zijn (nieuwe) baas door de straat gereden. Maar intussen blijf ik twijfelen of we onze biezen moeten pakken. Dus: verhuizen ja of nee?”