Als een popartiest in een halve eeuw met succes zo’n beetje alle muziekgenres omarmt, is het de vraag in welke periode van zijn carrière hij zijn classic album afleverde. Als het over Elton John gaat, die zeker in zijn beginjaren samen met vaste tekstschrijver en componist Bernie Taupin een productie haalde die grenst aan het onmogelijke, heeft het geen zin lang te dralen.

Laten we kiezen voor de dubbelaar ’Goodbye yellow brick road’, alom beschouwd als zijn artistieke en commerciële hoogtepunt. Met hits als ’All the girls love Alice’, ’Bennie and the Jets’, ’I’ve seen that movie too’ en ’Candle in the wind’ is het bijna een greatest hits album.

Dat laatste nummer krijgt epische allure als het door Elton John wordt gezongen bij de begrafenis van Lady Diana in 1997. Van deze versie worden er zoveel verkocht dat het bijna de eerste plaats overneemt van Bing Crosby’s ’White Christmas’, met 50 miljoen exemplaren de best verkochte single aller tijden.

Ondanks dat ’Goodbye yellow brick road’ bij de release in 1973 door critici ook werd bestempeld als overgeproduceerd, onsamenhangend en overhellend naar edelkitsch, is er na het uitkomen van dit album niemand meer die twijfelt aan de supersterstatus van Elton John. Dat de zich steeds extravaganter kledende ster vervolgens de weg kwijtraakte en vooral in het nieuws kwam door drugsgebruik en moeizame liefdesaffaires kunnen we hem alleen maar vergeven.