Telefoons die tijdens de voorstelling erbij worden gepakt om de score te checken. In mijn sportles liep de docent meerdere malen weg om naar de tussenstand te kijken, ook bij werkgesprekken lagen de telefoons met de wedstrijden op tafel. Ronduit onbeschoft.

Voetbal verbindt, wat een onzin. Leg mij uit hoe rellen, homohaat en jodengrappen verbindend werken. ’Ja, het is maar een bepaalde groep die dat roept,’ wordt mij uitgelegd, ’niet elke voetbalfan zingt mee of vindt dat. Het is een sport die mensen over de wereld verbindt, dat iedereen even met hetzelfde bezig is, dat is toch machtig mooi?’. Ja, zo kun je het ook bekijken, met zijn allen racistische teksten roepen is ook een vorm van verbinding.

Vlak voor onze voorstelling afgelopen vrijdag (Nederland-Argentinië) kreeg het theater afzeggingen, kaarten die last minute werden teruggegeven. Elders in het land werden voorstellingen zelfs gecanceld. Een harde realiteit: Voetbal gaat voor de kunst. Mijn collega-acteur riep: Tja, theater is ook een enorme niche. Begon hij nu ook al?

Dat je helemaal wild van voetbal wordt, prima, maar de homo-, de jodengrappen en de rellen? Alles moet wijken voor het spel. Als je op Google intikt: ’6.500’, krijg je als eerste hit: „Qatar 6.500 doden.” De barre werkomstandigheden van arbeidsmigranten, met hun lange werkdagen, in hoge temperaturen, waarbij ze hun paspoorten moesten inleveren. Shame dan niet de groep die toegeeft niets met voetbal te hebben. Het zou andersom moeten zijn: schaam je als je in het oranje gehuld de longen uit je lijf staat te schreeuwen.

Taferelen waarbij de ene groep met een bepaalde kleur shirt massaal een groep met een andere kleur gaat uitschelden of aanvallen, zijn voor mij compleet bizar. Het doet me denken aan de openingsscène van ’Gladiator’ waarin de ene groep een andere te lijf gaat, of de veldslagen in ’Braveheart’. Ik denk bij dat soort scenes altijd: Hoe weet je in de chaos in godsnaam wie je moet pakken, alleen het tenue van de tegenstander bepaalt of het je vriend of vijand is.

Ooit zag ik na een wedstrijd tussen Ajax en Feyenoord een nietsvermoedende toerist uit India dwalen voor de Arena, die, heel ongelukkig, in de uitstroom van de wedstrijd terecht was gekomen, in zijn hand had hij een plastic tasje met „Feyenoord” erop. Hij werd massaal verslonden door Ajaxfans. ’I had no idea…,’ zei hij me toen ik hem overeind hielp, ’this is a bag from the giftshop. Present for my son.’ ’Never do this again,’ tipte ik hem. ’They will eat you alive.’