’De titel vuile flikker met trots opeisen en dragen als een badge in strijd tegen homofobie’ | column Joris Brussel
© Foto ANP
Je mag ook niets meer zeggen in dit land. Ik vermoed dat het een van de meest in de mond genomen zinnen van 2022 is.
Mensen die dat zeggen, zijn vaak gelukkig de meest ruimdenkende personen die er zijn. Want de zaken die ze niet meer mogen zeggen waar ze naar refereren, hebben gek genoeg vaak betrekking op etniciteit, seksuele voorkeuren, vrouwenrechten en bepaalde minderheden.
Kelderklasse
Tja. Ik heb jaren lang op alle velden in de omgeving in de kelderklasse van de KNVB gevoetbald. Dus ik ben wel wat gewend qua vocabulaire. De scheids is blind en een homo. En zijn moeder een hoer. Altijd. De tegenstander is een achterlijke mongool. En dat is op ieder veld op elke zaterdag en zondag hetzelfde. Alsof het in onze natuur zit om te vloeken, te discrimineren en de bekende weg te volgen. Ik denk dat er gek genoeg nog nooit een scheidsrechter een beslissing heeft teruggedraaid nadat iemand hem uitschold. En toch blijven we massaal schelden.
(Tekst gaat door onder de foto)
Columnist Joris Brussel.© archieffoto ronald goedheer
Het doet me denken aan een aflevering van onvolprezen tv-serie ’All Stars’ over een fictief amateurvoetbalteam. Om ze een lesje te leren over taalgebruik stuurt de voetbalbond in een bepaalde aflevering een blinde, homoseksuele scheidsrechter naar hun club. Die gebracht wordt door zijn moeder die in het weekeinde bijklust als prostituee. De spelers weten niet hoe ze de scheids moeten uitschelden, want alles wat ze kunnen verzinnen, is waar en doet daarom te weinig zeer.
Waarheid
Mooie manier om mensen aan het denken te zetten. Maar ook de ’waarheid’ kan zeer doen. De zaterdag waarop deze column verschijnt, wordt voor de achtste keer het Vuile Flikker Feest gehouden in Café Lokaal in Heemskerk. Door Rick Diemeer en zijn partner. Het feest dankt zijn naam aan het feit dat de twee mannen terwijl ze op een bankje in Heemskerk en ook in andere situaties voor ’vuile flikkers’ werden uitgemaakt.
Eigenlijk is het scheldwoord omgezet in een geuzennaam. De titel vuile flikker met trots opeisen en dragen als een badge in strijd tegen homofobie. Vervolgens zijn er ook mensen die de naam beledigend vinden en er werd zelfs door iemand aangekondigd om aangifte te doen als reactie op de kwetsende naam. Zo begreep ik uit een interview in deze krant met de organisator.
Je mag ook niets meer zeggen in dit land. Halve zolen schelden een homoseksuele organisator van een feest dat in het teken staat van inclusie, uit voor vuile flikker. Maar andere mensen - die zich mogelijk aangesproken voelen - vinden niet dat hij dat woord zelf mag gebruiken voor datzelfde feest.
Gezellig
Ingewikkeld wel. Zo’n feest gaat het schelden met homo op voetbalvelden en op straat niet verhelpen. Maar ik ben ervan overtuigd dat het in ieder geval gezellig wordt. En ik vraag me of er nog kaarten beschikbaar zijn. Wel ben ik geschokt door het feit dat de organisator bewust niet met zijn vriend door Heemskerk hand in hand loopt.
En dan ben ik een Feyenoord-fan. Die club waar de homosupportersvereniging het voortdurend te verduren heeft. En waar ’Hand in hand kameraden’ onze slogan is. Niet iedereen kan de afkorting LHBTIQ+ onthouden, uitspreken of volgen. Maar misschien wat minder schelden met homo, mietje, nicht, fagget, poot, pot, lesbo of vuile flikker? Dan kan iedereen onthouden.
Paspoort
Joris Brussel (1987) is columnist, schrijver, (stads)dichter en communicatiestrateeg. Hij komt uit Velsen-Noord en woont in Beverwijk. Wekelijks geeft hij op deze plek zijn mening.