Het is zo’n ochtend. We verslapen ons, ik improviseer gehaast een broodtrommeltje, stop terloops een smerig wijnglas in de vaatwasser en pats! Foute boel. Eén onhandige beweging en je straf is een gierende pijn in de onderrug waarvan je instant weet wat de gevolgen zijn.

Ik ben de veertig geeneens voorbij, maar wel een kritiek aantal kilo’s en dat telt ook (jahaa, ik moet die kroegavonden en troostwijntjes echt een keer achter mij laten). Wat nu? Ik moet zo fietsend naar m’n werk en kan niet voor- of achteruit. Het waait ook nog eens zo.

Fijn doosje pillen

,,Nee er is niks hoor schat, ga maar lekker naar school’’, zeg ik tegen Robje als ik haar een rugtasje omhang, het zweet mij uitbreekt en ik probeer te bedenken waar dat ene fijne doosje pillen ligt. Dat van die keer met m’n nek. Over zoiets struikel je als je je kiplekker voelt, maar is kwijt als je de hele straat bij elkaar wilt brullen van de pijn.

Verdikkeme en verdorie

Ik verdikkeme en verdorie mij (gekuiste versie van hoe ik werkelijk vloek) nog even voort en weet zittend m’n kleren aan te trekken, als het toch echt tijd is om mijn fiets uit de stalling te trekken. Monter op weg.

Eerst het Keern in Hoorn af, dat gaat nog. Dan richting Wognum, Nibbixwoud, Benningbroek, maar in Midwoud krijg ik het te kwaad. Even stoppen. Pfff, zit er een duivel in m’n gestel te poken?

’Ben jij die van Haakvrouw?’

Natuurlijk kom ik te laat aan in het Bagijnhof in Medemblik en als ik de sleutel van de winkel omdraai roept er een mevrouw vanuit haar draaiende auto: ,,Ben jij die van Haakvrouw?’’ Ze is ‘helemaal uit Hoorn komen rijden en heeft hier de schurft aan’. Hád ik maar schurft (en een auto) denk ik strompelend, als ze weer parkeert en ik haar excuserend binnenlaat. ,,Het zat even niet mee vanmorgen.’’

Dahmer

De rest van de dag brei ik een halve sok en doe verder weinig, behalve een fijn doosje pillen kopen en tussen de klanten door ‘Dahmer’ wegbingen. Zo’n serie die pijn doet aan je ogen, maar je kijkt toch. Zelfde gevoel als ’Rembo & Rembo’, weet u nog. Of ’Mevrouw ten Kate’, dat was zo niet nog erger (snotvergeme!).

Nou goed, met de gruweldaden van ’Dahmer’ op het netvlies vergeet ik m’n eigen horror en de pillen doen lekker hun werk. Het gaat wel weer en dankzij Netflix ben ik thuis in een mum: met de stuipen op het lijf kun je namelijk héél hard fietsen.

Reageren? Mail naar info@haakvrouw.nl

Lees ook: Meezingen op een fietspad zonder raar aangekeken te worden, het kan! | column Anouk autoloos

Lees ook: Anouk Haakman doet vrijwillig haar Fiat 500 weg. Wat bezielt me, vraagt ze zich soms af | column Anouk autoloos

Lees ook: Wachtend op een duister perron met een kind dat allang in bed had moeten liggen