Je vraagt je af wat er in deze mannen omging, voor ze de hand aan zichzelf sloegen? Dat zaad zaad is, en het kwakje van een gynaecoloog net zo goed zo niet beter voldoet dan dat van een echt anonieme donor? En zolang hij zijn mond maar zou houden de wensmoeder én vader in kwestie konden blijven geloven met een anonieme weldoener te maken te hebben?

De kans bestaat dat nog veel meer van dit soort doe-het-zelfdokters onopgemerkt hun sporen nagelaten hebben. Vrouwen met een kinderwens konden tot 2004 geholpen worden met anoniem zaad en deze artsen vonden het kennelijk geen probleem regelmatig zelf een bijdrage te leveren. Volgens de Stichting Donorkind was dat zelfs schering en inslag bij vruchtbaarheidsbehandelingen. Ze pleiten daarom voor een groot en onafhankelijk onderzoek naar de praktijken van artsen en gynaecologen tot 2004.

Ze krijgen nog weinig steun. De gezondheidsinspectie is van veel gevallen op de hoogte, maar ziet naar eigen zeggen ’geen grond om onderzoek te doen naar iets dat zo lang geleden is gebeurd en waar toen geen regelgeving voor was’. De inspectie suggereert zelfs dat de handelwijze van deze artsen strookt met de maatschappelijke opvattingen uit die tijd. Alsof je Bert uit de de serie De Verschrikkelijke jaren tachtig, aan het woord hoort.

Het is een onaanvaardbaar standpunt en ook unfair jegens al die artsen die de ethiek in de zorg wel hoog in het vaandel hielden. Wensouders en donorkinderen hebben er recht op desgewenst te weten hoe het werkelijk zit met hun verwekkers. Verstoppen achter de tijdgeest geeft geen pas. Dat onderzoek moet er komen. Hoe pijnlijk dat ook kan uitpakken voor de familie van deze artsen. Zij hebben immers ook niet gevraagd om deze situatie.