Appartementencomplex Bloemhof in Hillegom was de eerste plek waar Jeffrey Parmentier zijn trompet liet schallen. Op zaterdag 21 maart, de eerste lentedag van wat een bijzonder jaar zou worden. De tonen van Herman Emminks klassieker ’Als de lente komt dan stuur ik jou tulpen uit Amsterdam’ verlieten spatzuiver Parmentiers trompet. ,,Dat leek me wel een toepasselijke binnenkomer op zo’n dag.’’

In mum van tijd stroomden de balkons van de flat vol. Bewoners deinden met een glimlach van oor tot oor en soms tot tranen toe geroerd mee op zijn muziek. Al snel pakte een oudere man op een van de balkons zijn accordeon erbij en begon met Parmentier mee te spelen. ’Een eigen huis’, ’Samen zijn’, ’Bij ons in de Jordaan’, ’Aan de Amsterdamse grachten’, ’You’ll never walk alone’ en ’You raise me up’ - Parmentier bleek er een perfect gevoel voor te hebben wat de doelgroep wilde horen.

’Andrea, ik hou van je!’

Direct na Bloemhof ging hij naar het aanpalende verzorgingstehuis Bloemswaard. De man met de accordeon ging met hem mee. Opnieuw werd het hele repertoire gespeeld en een van de luisteraars daar bleek de dementerende echtgenote van de accordeonist te zijn. ’Andrea, ik hou van je!’, riep de man aan het einde van het concert omhoog. ,,Ik kreeg er tranen van in m’n ogen en wist het vanaf dat moment zeker: dit ga ik de komende tijd doen’’, vertelt Parmentier.

Hij voegde direct de daad bij het woord. Nog dezelfde middag reisde hij naar Parkwijk, het verzorgingstehuis aan de andere kant van Hillegom. ,,Ook daar alleen maar enthousiaste reacties. En er stond iemand te filmen van de regionale omroep, die het meteen op sociale media zette.’’

Daarna was ’de beer los’. ,,Mijn telefoon, Facebook, Instagram - ze ontploften. Verzoeken om te komen spelen, bleven maar binnenstromen. Tot Groningen aan toe. Het werden er zo veel dat ik het niet meer kon bijhouden. M’n moeder werd een soort manager die alles plande. Zodat ik me alleen hoefde te concentreren op het spelen. En op de onlinelessen van school natuurlijk.’’

Maassluis

Groningen vond Parmentier te ver, maar dagelijks tufte hij wel in zijn autootje naar alle uithoeken van de regio. Hij trompetterde zijn liedjes bij verzorgingstehuizen in Bennebroek, Heemstede en Bloemendaal. Hij speelde bij Haarlemse seniorenflats en hofjes en trok de polder in: naar tehuizen in Hoofddorp en Nieuw-Vennep. Maar ook verderop konden ze op hem rekenen: zelfs in Rotterdam en Maassluis. ,,Verder dan dat ging ik niet. Ik moest ook een beetje aan de benzinekosten denken, al gaven mijn ouders me zo nu en dan een volle tank.’’

Want geld vroeg de goedlachse Hillegommer nooit voor zijn optredens. ,,Nee, ik kreeg weleens een chocolaatje toegeworpen vanaf een balkon. En een keer stopte een dame terwijl ik stond te spelen een tientje in m’n kontzak. ’Ga zo door, jongen, jij maakt de mensen blij’, zei ze. Dat vond ik zo mooi. Dat is namelijk precies wat ik wil: mensen blij en vrolijk maken. Dat vind ik gewoon leuk om te doen.’’

Nadat in juni de lockdown voorbij was en alles - naar later bleek voor even - weer normaal leek te worden, verlegde Jeffrey Parmentier zijn doel. Hij besloot bij terrassen trompet te gaan spelen en zodoende geld in te zamelen voor het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie. Van de gemeente Haarlem kreeg hij geen toestemming, maar Amsterdam deed minder moeilijk. Parmentier speelde in vijf lange dagen ruim tweeduizend euro bij elkaar.

Schuiftrompetpiet

De Hillegommer is pas 18 maar speelt toch al heel wat jaren trompet. ,,Toen ik een jaar of zeven was, zag ik bij de sinterklaasintocht in Hillegom een schuiftrompetpiet. Ik dacht meteen: dat wil ik ook. Omdat ik er over bleef doorzeuren, hebben mijn ouders me meegenomen naar de Hillegomse Muziekschool.’’

Schuiftrompet ging ’m niet worden, omdat Jeffreys armpjes nog te kort waren. Maar trompet kon wel, al hadden ze daar op de Muziekschool weinig fiducie in, omdat de jonge enthousiasteling op dat moment geen voortanden had. ,,’Je zult er wel geen geluid uit kunnen krijgen’, zei die mevrouw. Maar ik zette ’m aan mijn mond en liet ’m gelijk flink schallen. Toen mocht ik op les.’’ Parmentier werd lid van het leerlingenorkest van de Hillegomse Harmonie Kapel en stroomde al rap door naar het grote orkest, waar hij inmiddels derde partij - en dus de moeilijkste stukken - speelt.

Uiteindelijk hoopt hij van de muziek zijn beroep te kunnen maken. ,,Al hou ik er ook rekening mee dat het niet kan lukken. Maar spelen voor mijn plezier en dat van anderen, dat blijf ik altijd doen.’’

Wat hem blij maakt, is dat hij met zijn optredens anderen heeft geïnspireerd. Bij de plaatselijke muziekschool melden zich de laatste tijd meerdere kinderen die trompet willen leren spelen. ,,Ik wil net als Jeffrey worden, zeggen ze dan. Mooi toch. Nu ben ik zelf die schuiftrompetpiet.’’

Stemmen kan ook hier.