,,Ik wil helemaal geen afscheid nemen, ik wil ook helemaal niet stoppen. Maar ik moet wel. Het is niet anders.'' Aldus stopt een van Haarlems markantste horecamannen. Een tamelijk slopende spierziekte maakt nog langer doorwerken onverantwoord, heeft ook de dokter hem verteld. Zonneveld heeft zijn vermaarde café inmiddels verkocht. Half november is de formele overdracht. Ja, In den Uiver blijft natuurlijk bestaan, stelt hij gerust. ,,Dat heeft mijn opvolger mij gegarandeerd.'' Tijd om terug te kijken dus. En er is nogal wat om op terug te zien. Zonneveld bouwde In den Uiver uit tot een café dat zich kan meten met de allerbeste van het land. Met al jaren een plek in de hoogste regionen van de Café Top 100 van Horeca Misset en vermeldingen in de Michelingids (,,Als café hè, tussen alleen maar restaurants!'') en The Lonely Planet. Zonneveld is daar trots op. Mag hij?

Kwaliteit

Uit zijn mond rolt een typische Paul Zonneveld-zin: ,,Kwaliteit wint altijd.'' Zijn ogen stralen. Kwaliteit zit hem volgens de leer van Zonneveld niet alleen in een mooie selectie bieren, een fijne wijn en schone wc's. Het draait vooral ook om gastheerschap. Zonneveld: ,,Als je achter de bar staat, voel je als er iemand binnenkomt. Het mag nog zo druk zijn in de zaak, je zorgt op dat moment voor oogcontact. De klant weet dan: hij heeft me gezien en ik word zo geholpen. Het lijkt een kleinigheid, maar het is enorm belangrijk.'' Het was zijn toenmalige vrouw Freddy - een bovengemiddeld goede kok - die de fotojournalist Paul Zonneveld de horeca in trok. Het tweetal runde ondermeer standpaviljoen 'Freddy en Paul' in Zandvoort. Tot Freddy doodziek werd. Het strandpaviljoen werd verkocht. Niet veel later kocht Paul Proeflokaal In den Uiver.

Jazz

,,Ik las in de krant dat het leeg stond, nota bene het mooiste café dat ik kende. Ik moest het wel kopen. Op de eerste dag dat ik eigenaar was, ben ik in de zaak gaan zitten om alleen maar in de rondte te kijken. Halverwege het café, zat de trap naar de kelder. Die moet eruit, wist ik. Dat wordt mijn plek voor live muziek. Jazz, uiteraard.'' Zonneveld had de jazz leren kennen als fotograaf en was verslingerd geraakt aan de muziek die aan de andere kant van zijn lens werd gespeeld. Wekelijks haalde hij muzikanten naar de Uiver: Rita Reys was er een keer, John Engels speelde er, evenals Saskia Laroo. De Haarlemse jazzdrummer Nanning van der Hoop is er kind aan huis. ,,Op 21 november heb ik saxofonist Philip Harper! Dat wil zeggen: dan is de zaak niet meer van mij, maar ik heb hem nog wel weten vast te leggen.''

Eigenwijs

Kwaliteit, gastheerschap, een mooie inrichting, jazz - dat is een hoop, maar het zijn nog niet alle ingrediënten die Zonneveld tot een van de markantste horecabazen van de stad maakte. Hij is ook 'stronteigenwijs'. En een brekebeen. ,,Ha, ik ben eigenwijs ja. Dat vindt niet iedereen leuk aan mij. Maar het ligt aan mij sterrenbeeld; ik ben boogschutter.'' Laat dát dus de verklaring zijn voor bijvoorbeeld de strijd die hij - met verbodsborden en al - aanging tegen Roemeense straatmuzikanten, en zijn gevecht tegen de verloedering van parkeergarage De Appelaar - die niet alleen de entree van de stad is, maar toch ook vooral van zijn café. En ja, Paul viel vaak. Van trappen en stoepjes. En één keer heel hard en bijna fataal van een steiger tijdens het ophangen van de kerstverlichting. Zijn ogen dwalen nog eens door het café: langs de talloze schaalmodellen van vliegtuigen en andere KLM- memorabilia, langs de foto's, en voorbij zijn tien bierkranen en het drankeiland. ,,D'r is zo veel moois en geks hier gebeurd. Jeetje...''