Ook was er veel aandacht voor de speech waarin ze een eerbetoon bracht aan deze Art Starratt. Ze deed dat namens de bewoners van Haarlemmermeer en de rest van Nederland, maar ook in naam van de vrijwilligers van ’haar’ luchtoorlog- en verzetsmuseum.

,,We staan voor altijd bij je in het krijt en zullen je nooit vergeten’’, liet ze ’dear Art’ weten. En dat wist ook de aanwezige dochters tot tranen toe te roeren. ,,Zij zijn dankbaar dat we zo dankbaar zijn en het verhaal van hun vader levend houden. Dat is echt heel bijzonder om te zien.’’

Toen Janny in 2010 een lezing voorbereidde over de onfortuinlijke vlucht, zocht ze contact met de nog levende bemanningsleden. Familie van piloot Walter B. LeClerc reageerde mondjesmaat op haar mailtjes. Met bommenrichter Starratt, wiens kinderen een website met zijn oorlogsherinneringen hadden gemaakt, ontstond juist een wekelijks mailcontact.

Toen de Hoofddorpse vertelde dat er plannen waren om een fietspad bij de crashsite te vernoemen naar de piloot, was de redder zelfs dolenthousiast: ,,Dat is mooier dan medailles die toch in een la verdwijnen. En aan Walter heb ik mijn leven te danken.’’

Kort voor de onthulling van het pad, op 4 mei 2012, overleed Starratt en werd hij met militaire eer begraven. De contacten over de oceaan bleven. Zo liet dochter Cheryl weten dat de correspondentie de laatste periode van haar vader had ’verlicht’. Ook waren zij en haar twee zussen Janny als ’one of the girls’ gaan beschouwen. Die girl móest naar Amerika komen en zou daar ’natuurlijk’ bij de dochters logeren in Austin en Lorena. Janny: ,,Daar viel niet over te onderhandelen.’’

22 maart vloog ze, met echtgenoot Frits, naar Texas. De ontmoeting was ’erg emotioneel’. ,,Het was alsof we elkaar al jaren kenden. De band die we hadden, bleek zeer bijzonder en nauwelijks in woorden uit te drukken.’’

Ook liet Cheryl haar slapen in de oude kamer van de man die ze ’nog dagelijks mist’, te midden van zijn spullen. Zo lagen er foto’s van hem en andere bemanningsleden. Plus het dikke logboek dat hij bijhield tijdens de vijftien maanden in het krijgsgevangenkamp Stalag luft I in het latere Oost-Duitsland, waar Art net na de bevrijding uit ontsnapte. ,,Want hij vertrouwde de Russen niet.’’

Held

’Heel bijzonder’ was het moment waarop ze Art hoorde praten, via een dvd die was gemaakt van een twee uur durende lezing over zijn missies en laatste vlucht. ,,Daar is-ie dan’’, dacht ze.

De man die in de loop der jaren een held voor haar was geworden bleek een mens met een ’luisterrijk leven’. Zo had hij voordat hij zich in 1942 vrijwillig in de oorlog stortte, al carrière gemaakt als verkoper van Quaker Oats: ,,Hij wist alles te verkopen, ook in het kamp. Daar ruilde hij bijvoorbeeld sigaretten tegen voedsel.’’

Vlak na de oorlog probeerde hij het eerst in het leger en daarna bij Quaker Oats. Maar hij bleek moeite te hebben met ’bazen boven zich’ en begon voor zichzelf in de verzekeringswereld. En dat heeft hij tot zijn pensioen volgehouden. In 2002 hebben de Starratts Haarlemmermeer nog bezocht. De Floriade, die daar toen werd gehouden, bleek mooi te combineren met bezoekjes aan de voormalige Gestapo-gevangenis in Amsterdam en de plekken in Duitsland waar hij daarna gevangen zat.

Toen Janny met kaarten liet zien hoe dichtbij het Floriade-terrein bij de crashsite was, moesten de dochters wel even slikken: ,,Ze zijn ook vast over de Drie Merenweg zijn gereden, direct naast plek en pad.’’

Volgens het artikel in de ’Marlin Democrat’ over het Nederlandse bezoek, had Crash dat pad trouwens ontwikkeld. En dat was natuurlijk iets te veel eer. Gelukkig werden website en ander werk wel goed vermeld.

En Janny, die al zeven lezingen over Starratt heeft gehouden, heeft stof genoeg voor een bijzondere nummer acht.Zie ook de website van Marlin Democrats