,,Tot aan mijn middelbare schooltijd had ik nergens last van. Ik was een gezond, doch moeilijke lerend kind. Mijn eerste epileptische aanval kreeg ik toen ik bij mijn oom en tante was. We keken naar een film en ineens was het net of ik flauwviel, maar ik was ook misselijk, duizelig en had enorme hoofdpijn. Daarna was ik doodmoe. Eigenlijk ben ik sindsdien altijd moe gebleven. Ik werk tien uur per week bij een vrijwilligersorganisatie. Verdeeld over de week red ik dat net, maar als ik die grens overschrijd dan trek ik het niet meer. Dan raak ik mijn evenwicht kwijt, word ik duizelig en moet ik uitkijken dat ik niet val. Ik moet goed voor mezelf zorgen dan blijf ik in balans. Gezond en op tijd eten, sporten, niet meer dan twee biertjes drinken. Ik doe er alles aan gezond te blijven en op tijd mijn rust te nemen. Daarnaast doe ik aan fitness en hardlopen.

Ik wil graag meedoen. Maar ik heb van die dagen dat ik er maar half bij ben. Dan leef ik als een zombie. Moe van de medicatie en alle prikkelingen om me heen. Ik kan me maar op een ding tegelijk focussen. Een echte baan, daar zou ik veel voor over hebben. Dat is echter lastig als je maar tien uur in een week kan presteren. Ik heb een meubelmakerdiploma, maar daar zijn geen vacatures voor met zo weinig uren.

Mijn vrienden weten wat ik mankeer. Ze houden rekening met mij, maar soms is dat best lastig voor ze, want je ziet niets aan mij. Mede door de zware medicatie ben ik nu al drie jaar aanvalsvrij en woon ik zelfstandig. Samen met mijn kat Isabel. Ik heb haar bewust in huis genomen. Ze is lief gezelschap en het is fijn voor haar te zorgen.

Nu heb ik mijn ritme gevonden. Samen met de mensen die mij begeleiden ben ik aan het onderzoeken of ik kan gaan werken in een beschermde setting. De wil om dingen te doen is er zeker. Bovendien kan ik goed met mensen omgaan. De toekomst zie ik positief. Er zijn zoveel mensen voor me. Ik ben heel blij met mijn eigen plekje.’’

Ook in de deze serie? Mail naar bijlageredactie@hdcmedia.nl