De N203 bij Uitgeest, 2 juni 2001. Ben Atsma, zijn vrouw en hun 14-jarige zoon zijn onderweg naar huis. Zij zijn een dagje in Zeeland geweest, om een boot te bekijken. Ze doen het kalm aan. De kilometerteller van Atsma’s wagen komt niet boven de vijftig uit. Slechts in een flits moeten hij en de twee andere inzittenden de zware Mercedes hebben zien naderen, die met een vaart van zo’n 120 kilometer per uur op hen af komt razen. De tegenligger raakt op het natgeregende wegdek in een slip. Bam.

De bestuurder van de Mercedes overleeft de klap niet. Hij overlijdt ter plekke. Atsma - in het dagelijks leven politieman - zijn vrouw en hun destijds 14-jarige zoon worden in allerijl naar verschillende ziekenhuizen gebracht.

Atsma: ,,Pas veel later heb ik beelden van kort na het ongeluk gezien, gemaakt door collega’s bij de politie. Ik heb wekenlang in coma gelegen. Bij het ongeval had ik zwaar hersenletsel opgelopen. Ik zweefde op het randje van de dood. Het Amsterdamse VU-ziekenhuis, waar ik terechtkwam, heeft familieleden van mij een paar keer vanuit Friesland opgetrommeld. Zo erg was ik er aan toe.’’

,,Mijn vrouw had bij de botsing ook levensbedreigende verwondingen opgelopen. Hulpverleners hebben haar moeten reanimeren. M’n zoon had zwaar maagletsel, maar hij was er naar omstandigheden het minst slecht aan toe.’’

,,Ikzelf heb maanden moeten revalideren. Mijn benen, die bij het ongeluk waren gebroken, zitten nog altijd vol met staal. De tenen van mijn linkervoet kan ik niet meer bewegen, ze zijn door een arts vastgezet. Ook mijn vrouw heeft het na het ongeluk lichamelijk heel zwaar gehad. Naar omstandigheden mogen wij momenteel niet klagen. Maar ons gezinsleven is door dat ongeluk totaal veranderd. Dat zie je vaker bij mensen die zo’n ingrijpende gebeurtenis meemaken. Relaties kunnen er zelfs op stuklopen.’’