Geen greintje sympathie
In de romcom ’And so it goes’ is het toch ook de bedoeling dat de brommende makelaar Oren (Michael Douglas) voor een charmeoffensief gaat zorgen? En dat de kijker hem zijn weerbarstige, chagrijnige, denigrerende, racistische gedrag nog vóór de aftiteling vergeeft en hem de liefde gunt waar hij schijnbaar naar hunkert?
Dat is echter een vrijwel onmogelijke klus met een personage dat anderen kanker toewenst. Op zich een nogal verregaande ’grap’ uit de mond van de voormalige kankerpatiënt Douglas.
De 69-jarige Hollywoodlegende speelt makelaar Oren, die plotsklaps de zorg over zijn kleindochter toebedeeld krijgt. Hij wist niet eens dat het meisje bestond. De ouwe zeikerd mag van geluk spreken dat buurvrouw Leah (Diane Keaton) wél goed met kinderen kan omgaan, want hij is de kleine liever kwijt dan rijk.
Dat de buurtjes verliefd worden op elkaar, komt niet als verrassing. Maar dat vergt veel inlevingsvermogen van de kijker. Want als er iets géén match is, dan is het wel dit tweetal-op-leeftijd.
Empathie
Ook is het vanaf het begin de bedoeling dat opa en kleindochter naar elkaar toegroeien. Maar dat laat verdomd lang op zich wachten. Pas na 52 minuten mag de kleine ’opa’ zeggen. En zelfs dat moment komt uit de lucht vallen.
Als er niets aan empathie bij de betalende bioscoopbezoeker wordt losgepeuterd, waar leunt deze film dan nog op? Bizar weinig.
And so it goes
Regie: Rob Reiner
Met: Michael Douglas en Diane Keaton
2 sterren