Premium
Als wielrenner is het nagenoeg onmogelijk alle boze blikken te vermijden | column Maaike van der Plas
Wielrenners zijn niet de meest geliefde weggebruikers op aarde. Ik ben mij daar regelmatig van bewust. Zelfs als ik mijn uiterste best doe om een sieraad voor de sport en de openbare weg te zijn, is het nagenoeg onmogelijk om alle boze blikken te vermijden.
Ik bel bij het inhalen (’Je hoeft toch niet meteen te bellen?!’) of vraag vriendelijk of ik mag passeren (’Gebruik gewoon je bel!’). Ik laat Strava-segmenten links liggen, heb geen snelheidsdoel, rijd in coronatijden niet in groepen en stop voor alle rode verkeerslichten.
